Kookdagboek met een chocolade hart
Een blote bast in de tuin. Ik tel tweeënhalf afgelijnde banden, groener dan 'the Hulk'. De derde spant zich strak. Fiiet, fiiiet, fiiieuw. Smelten en weer afkoelen met een dijk van een (vegan) chocoladetaart.
Ze wandelt niet, ze schrijdt – met lange benen de straat door. Haar voeten voorgeprogrammeerd: rechts voor links voor rechts. Zo vast haar tred, zo onvast is haar blik. Over het weekend bijbenen en zelfgemaakte speculoos.
Een fiets, blauwe lucht, blote benen en de zon. De wereld draait trager vanaf de pelouse in het Citadelpark. En blote tenen – ik heb mijn voeten uitgeveterd en mijn zolen ingegrast. 'Rapprochez-vous. Regardez comme des amoureux.'
Ksssst… Vier schijfjes appel en banaan ontspannen in de hete pan. Brunch met dikke haverpannenkoeken, vers fruitsap, krokante toast en slow koffie. Een bordje traag graag. Want de tijd vliegt zo snel dat mijn hoofd hem niet meer bij kan benen.
Zaterdag, dat is opstaan met Klara en wakker worden bij de weekendkrant. 'Ubentmooivanmij' knipoog ik naar mijn ontbijt. En de keuken ruikt gelukkig als de lente.
‘En die oudere vrouw?’ Het meisje met de Britney-staartjes draait zich naar achteren voor bevestiging. Waarop ik krampachtig zoek naar iemand die voldoet aan de beschrijving. ‘Ja, weet wel, die gekke’ ...
Deugnieterij van de oma. Losse ledematen in de living. De vriendin met roze blik en marshmallowhartjes na het daljaar. Knipogen naar de collega. Tom die de baaldag wegblaast met kaarsjes en lasagne – vegetarisch. 2019 begon als een toneelstuk.
Het water vlucht sneller uit het bad dan mijn teen erin kan kruipen. Schijnbaar dikke wolken stoom zoeken houvast aan het plafond. Over onderduiken in Mechelen en bijkomen met bananenbrood.
Tussen 75.000 schone burgers herprogrammeerde ik afgelopen zaterdag mijn emotionele brein. Mijn instinct. Over vuile gewoontes, schone mensen en afkicken van/met nestjes.
De afgelopen dagen heb ik niet naar mijn hoofd geluisterd – ik heb mijn buikgevoel gevolgd. Niet futloos genetflixt tot elf, maar kort na halftien gaan zweven op mijn flanellen wolk. Niet haastig mijn ontbijt naar binnen gewerkt, maar gewacht tot ik honger had. Lang.
