Buiten is de storm gaan liggen, vanbinnen woedt hij hoe langer hoe heviger. Rukwinden vanaf 80 km/h. Dit is pas voorpret. Over woeste bellen, dito buiken en de homemade shampoobar van Marion.
Over rituelen
Notenpasta. Paprikaspread. Tomatensalade. Hartverwarmende wortelsoep. En homemade loempia's, huj, huj, huj. Bij wijze van middagritueel gooi ik deze laid-back lunch op de blog. Omdat ik laid-back nu wel kan smaken en de lunch genoeg tijd (lees: restjes) oplevert om een heleboel nieuwe rituelen te proeven.
Afternoon. Tea?
Drie weken na onze tocht in de West Highlands ruiken onze trekschoenen nog altijd naar avontuur. Uit heimwee naar 'Shotse shapen', namaaltijdlijks boeren, wildplassen, een hand langs de mijne, rust in mijn hoofd en een landschap uit de films bak ik een nieuwe lading vegan chocolate chip cookies. Voor bij onze afternoon tea.
Woensdag.
Of ik mijn batterij kan opladen? En ik twijfel of hij het letterlijk dan wel figuurlijk bedoelt. ‘Ja’, zeg ik over de batterij in mijn fiets. Na twaalf kilometer was ze platterdanplat.
Namasté
Vrijdagochtend gooiden we onze blauwe, bruine, zwarte voordeur dicht om samen thuis te komen in Le Touquet. Voor een zonnegroet in goed gezelschap: la famille.
Gekust
Een blote bast in de tuin. Ik tel tweeënhalf afgelijnde banden, groener dan 'the Hulk'. De derde spant zich strak. Fiiet, fiiiet, fiiieuw. Smelten en weer afkoelen met een dijk van een (vegan) chocoladetaart.
Bijbenen
Ze wandelt niet, ze schrijdt – met lange benen de straat door. Haar voeten voorgeprogrammeerd: rechts voor links voor rechts. Zo vast haar tred, zo onvast is haar blik. Over het weekend bijbenen en zelfgemaakte speculoos.
Vrijdag.
Een fiets, blauwe lucht, blote benen en de zon. De wereld draait trager vanaf de pelouse in het Citadelpark. En blote tenen – ik heb mijn voeten uitgeveterd en mijn zolen ingegrast. 'Rapprochez-vous. Regardez comme des amoureux.'
Ik ben het meisje met de bloemen
Ksssst… Vier schijfjes appel en banaan ontspannen in de hete pan. Brunch met dikke haverpannenkoeken, vers fruitsap, krokante toast en slow koffie. Een bordje traag graag. Want de tijd vliegt zo snel dat mijn hoofd hem niet meer bij kan benen.
Ubentmooivanmij
Zaterdag, dat is opstaan met Klara en wakker worden bij de weekendkrant. 'Ubentmooivanmij' knipoog ik naar mijn ontbijt. En de keuken ruikt gelukkig als de lente.
