Kookdagboek met een chocolade hart
In de nieuwe realiteit hobbel ik enkelloos van bed naar toilet, van keuken naar terras, van terras naar gelegenheidsbureau, en dan eens over het veld dat gisteren een tuin was. Vandaag zijn enkels overrated. Hier alvast twee ontbijtjes waar je er geen voor nodig hebt.
Mijn voorbereidende lessenreeks is dan toch gestart. Vroeger dan verwacht. Langer. Intiemer. En de therapeut is een eigenwijs bazeke. Terwijl ik met één hand op mijn buik zijn grillen volg, roer ik met de andere een pot pure chocolade glad. Babyfulness en mindfulness tegelijk.
Buiten is de storm gaan liggen, vanbinnen woedt hij hoe langer hoe heviger. Rukwinden vanaf 80 km/h. Dit is pas voorpret. Over woeste bellen, dito buiken en de homemade shampoobar van Marion.
Notenpasta. Paprikaspread. Tomatensalade. Hartverwarmende wortelsoep. En homemade loempia's, huj, huj, huj. Bij wijze van middagritueel gooi ik deze laid-back lunch op de blog. Omdat ik laid-back nu wel kan smaken en de lunch genoeg tijd (lees: restjes) oplevert om een heleboel nieuwe rituelen te proeven.
Drie weken na onze tocht in de West Highlands ruiken onze trekschoenen nog altijd naar avontuur. Uit heimwee naar 'Shotse shapen', namaaltijdlijks boeren, wildplassen, een hand langs de mijne, rust in mijn hoofd en een landschap uit de films bak ik een nieuwe lading vegan chocolate chip cookies. Voor bij onze afternoon tea.
Of ik mijn batterij kan opladen? En ik twijfel of hij het letterlijk dan wel figuurlijk bedoelt. ‘Ja’, zeg ik over de batterij in mijn fiets. Na twaalf kilometer was ze platterdanplat.
Vrijdagochtend gooiden we onze blauwe, bruine, zwarte voordeur dicht om samen thuis te komen in Le Touquet. Voor een zonnegroet in goed gezelschap: la famille.
Een blote bast in de tuin. Ik tel tweeënhalf afgelijnde banden, groener dan 'the Hulk'. De derde spant zich strak. Fiiet, fiiiet, fiiieuw. Smelten en weer afkoelen met een dijk van een (vegan) chocoladetaart.
Ze wandelt niet, ze schrijdt – met lange benen de straat door. Haar voeten voorgeprogrammeerd: rechts voor links voor rechts. Zo vast haar tred, zo onvast is haar blik. Over het weekend bijbenen en zelfgemaakte speculoos.
Een fiets, blauwe lucht, blote benen en de zon. De wereld draait trager vanaf de pelouse in het Citadelpark. En blote tenen – ik heb mijn voeten uitgeveterd en mijn zolen ingegrast. 'Rapprochez-vous. Regardez comme des amoureux.'
