Kookdagboek met een chocolade hart
Ksssst… Vier schijfjes appel en banaan ontspannen in de hete pan. Brunch met dikke haverpannenkoeken, vers fruitsap, krokante toast en slow koffie. Een bordje traag graag. Want de tijd vliegt zo snel dat mijn hoofd hem niet meer bij kan benen.
Zaterdag, dat is opstaan met Klara en wakker worden bij de weekendkrant. 'Ubentmooivanmij' knipoog ik naar mijn ontbijt. En de keuken ruikt gelukkig als de lente.
‘En die oudere vrouw?’ Het meisje met de Britney-staartjes draait zich naar achteren voor bevestiging. Waarop ik krampachtig zoek naar iemand die voldoet aan de beschrijving. ‘Ja, weet wel, die gekke’ ...
Deugnieterij van de oma. Losse ledematen in de living. De vriendin met roze blik en marshmallowhartjes na het daljaar. Knipogen naar de collega. Tom die de baaldag wegblaast met kaarsjes en lasagne – vegetarisch. 2019 begon als een toneelstuk.
Het water vlucht sneller uit het bad dan mijn teen erin kan kruipen. Schijnbaar dikke wolken stoom zoeken houvast aan het plafond. Over onderduiken in Mechelen en bijkomen met bananenbrood.
Tussen 75.000 schone burgers herprogrammeerde ik afgelopen zaterdag mijn emotionele brein. Mijn instinct. Over vuile gewoontes, schone mensen en afkicken van/met nestjes.
De afgelopen dagen heb ik niet naar mijn hoofd geluisterd – ik heb mijn buikgevoel gevolgd. Niet futloos genetflixt tot elf, maar kort na halftien gaan zweven op mijn flanellen wolk. Niet haastig mijn ontbijt naar binnen gewerkt, maar gewacht tot ik honger had. Lang.
Na een korte nacht (be)landde ik vanochtend in New York. New York! ‘How do you do?’ ‘How do you do.’ Sirenes, neonlicht, metromensenstromen, kruispunten in het kwadraat. ‘The city that never sleeps.’ Hoe toepasselijk.
Vijfhonderd kilometer heb ik de auto al geruild voor mijn fiets. Ik heb nooit zo dwaas gelachen van en naar het werk als op de Thompson die ik van mijn plechtigecommuniepot kocht. Met de nodige misverstanden, uiteraard. Over zonnebrillen, spektakel en la paella de los chicos.
Op het afgesproken uur stond ik aan de kerk – koffertje in de hand, zonnebril even laag als de ondergaande zon. Twee weken later zou ik hier terug staan met een ander soort valies.
